ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ Ν. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Τρεις εφοπλιστές και ο υπουργός χαράζουν το μέλλον της ελληνικής
ναυτιλίας – Φ. Κουβέλης, Θ. Βενιάμης, Π. Λασκαρίδης. Λ. Ευγενίδης –
Δημητριάδης

“Η ναυτιλία κρατάει την Ευρώπη ζωντανή”

Ο υπουργός Ναυτιλίας κ. Φώτης Κουβέλης, μπορεί να παραδέχεται ότι “ένα
από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας που μπορεί να αποτελέσει
έναν βασικό και ουσιαστικό μοχλό για την ανάπτυξη της πατρίδας είναι η
ναυτιλία μας”, ωστόσο όλοι ομολογούν, όπως και ο ίδιος ότι “πρόκειται
για έναν τεράστιο πλούτο τον οποίον όμως δεν αξιοποιήσαμε, δεν
αξιοποιούμε στο βαθμό που οφείλουμε”. Ο υπουργός Ναυτιλίας,
επισημαίνει επίσης ότι “το 25% της παγκόσμιας θαλάσσιας μεταφορικής
ικανότητας ανήκει σε ελληνόκτητα πλοία”, όμως “ελάχιστα από αυτά
είναι ενταγμένα στο Ελληνικό νηολόγιο” παρά το γεγονός ότι “το
τελευταίο διάστημα γίνονται κάποια βήματα, αλλά δεν είναι αυτά που θα
μπορούσαν άμεσα ή μεσοπρόθεσμα να αντιστρέψουν την πραγματικότητα”. Το
πρόβλημα όμως δεν είναι η ύψωση της ελληνικής σημαίας στο εθνικό
νηολόγιο, είναι και η επιβίωση του ελληνόκτητου στόλου στο διεθνές
περιβάλλον.
Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών κ. Θεόδωρος Βενιάμης
υποστηρίζει ότι “οι ελεύθερες και ανοικτές αγορές αποτελούν τον
ακρογωνιαίο λίθο για την ομαλή λειτουργία και ανάπτυξη του παγκόσμιου
θαλάσσιου εμπορίου αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας” και επισημαίνει
με νόημα: δεδομένου ότι “η ναυτιλία μεταφέρει το 90% του διεθνούς
εμπορίου, η παγκοσμιοποίηση αυξάνει τη ζήτηση για τη θαλάσσια μεταφορά
εμπορευμάτων, ενώ το θαλάσσιο εμπόριο διευκολύνει την παγκοσμιοποίηση
δημιουργώντας έτσι μια αλληλένδετη και ζωτική σχέση μεταξύ των δύο”.
Όμως, ο πρόεδρος της ΕΕΕ, τονίζει ότι υπάρχουν προβλήματα γιατί “το
διεθνές εμπόριο βρίσκεται αντιμέτωπο με μία αυξητική τάση
προστατευτισμού που επιδεικνύουν ορισμένες μεγάλες οικονομικές
δυνάμεις, σημαίνουσες για το παγκόσμιο γίγνεσθαι”, αλλά ξεκαθαρίζει
ότι “η ελληνική ναυτιλία υποστηρίζει σθεναρά την επίτευξη και
διατήρηση ισότιμων όρων ανταγωνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, ισότιμων
όρων διεθνών ναυτιλιακών συναλλαγών και την ελεύθερη πρόσβαση στις
αγορές και πιστεύουμε ακράδαντα ότι το διεθνές θαλάσσιο εμπόριο μπορεί
να ευδοκιμήσει μόνο κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες”. Αναλύοντας
τις δυνατότητες των Ελλήνων εφοπλιστών ο κ. Θ. Βενιάμης υπογραμμίζει
ότι “η ελληνική ναυτιλία διατηρεί χαρακτηριστικά τέλειου ανταγωνισμού
και παρουσιάζει μεγάλη ευελιξία και προσαρμοστικότητα στο συνεχώς
μεταβαλλόμενο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον” και προσθέτει:
“κατέχοντας, η ελληνική ναυτιλία, τον μεγαλύτερο “cross-trading” στόλο
στον κόσμο, με το 98,5% της υπό ελληνική πλοιοκτησία χωρητικότητας να
μεταφέρει φορτία μεταξύ τρίτων χωρών, ο ελληνικός στόλος έχει τη
δυναμική να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις μεταβολές των εμπορικών
προτύπων ή στον επαναπροσανατολισμό των εμπορικών ροών και να
συνδράμει στη δημιουργία νέων εμπορικών σχέσεων μεταξύ προμηθευτών και
εισαγωγέων με έναν οικονομικά αποδοτικό τρόπο. Είναι απολύτως
απαραίτητο η εξωτερική πολιτική εμπορίου της Ευρώπης να δίνει έμφαση
και να ενισχύει τη σύναψη Συμφωνιών Ελεύθερου Εμπορίου με τρίτες
χώρες, στις οποίες να συμπεριλαμβάνονται αμοιβαίως ευνοϊκές
ναυτιλιακές διατάξεις. Και αυτό προς όφελος όχι μόνο του θαλασσίου
εμπορίου αλλά και των εθνικών οικονομιών των κρατών της”.
Εξάλλου, ο κ. Παναγιώτης Λασκαρίδης θέτει ως μείζον θέμα το γεγονός
ότι “δεν έχουμε απόλυτα συμφωνήσει μεταξύ μας εμείς οι Έλληνες με
τους Ευρωπαίους για το τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «ναυτιλία» και
εξηγεί: “για εμάς εδώ στην Ελλάδα η ναυτιλία είναι τα καράβια μας, τα
φορτία μας, οι καπεταναίοι μας, οι μηχανικοί μας, οι εταιρείες μας που
διαχειριζόμαστε, τα στελέχη των επιχειρήσεων μας κλπ. Στην Ευρώπη η
έννοια της ναυτιλίας έχει μία πολύ ευρύτερη διότι εκεί
συμπεριλαμβάνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όλο το πλέγμα των
παραναυτιλιακών δραστηριοτήτων -αυτό που λέμε εδώ ως cluster- αλλά όχι
μόνον αυτό., συμπεριλαμβάνονται τα λιμάνια, και κατά συνέπεια η
λιμενική πολιτική, η ναυσιπλοΐα των ποταμών στην Ευρώπη, πάρα πολλές
βιομηχανίες και βιοτεχνίες που έχουν σχέση με τη ναυτιλία. Δηλαδή
υπάρχει μία πολύ ευρύτερη ερμηνεία και χρήση του όρου της ναυτιλίας”.
Ο κ. Π. Λασκαρίδης τονίζει επίσης ότι αυτή η αντίληψη “έχει πολλά
συγκεκριμένα αποτελέσματα είτε σε συνέδρια, είτε σε πολιτικά θέματα
είτε στο πώς προσεγγίζουμε τους πολιτικούς της Ευρώπης και καλό είναι
να έχουμε στο μυαλό μας αυτή τη διαφορά” και επισημαίνει “εδώ στην
Ελλάδα τώρα ξεκινάει επίσης επιτέλους μία προσπάθεια να
προσεταιριστούμε και να πλησιάσουμε το cluster, τις παραναυτιλιακές
αυτές δραστηριότητες και με μία φράση και εκεί συμπίπτει η ευρωπαϊκή
πολιτική με την ελληνική- είναι ότι καλό είναι να προσεταιριστούμε, να
ακουμπήσουμε και να έρθουμε κοντά με το cluster, αλλά πάντοτε θέτοντας
σαν προτεραιότητα και σαν πρώτο πυλώνα όλου αυτού του συνόλου της
ναυτιλίας τον εφοπλισμό και την πλοιοκτησία”.Ε
Επίσης, ο κ. Λεωνίδας Δημητριάδης – Ευγενίδης, τονίζει ότι “ η
ναυτιλία, της οποίας η συνεισφορά δεν έχει πλήρως ακόμη αναγνωριστεί,
ειδικά από τους ευρωπαϊκούς θεσμικούς εταίρους, καλείται να δράσει σε
ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον βαλλόμενη υπέρμετρα, ειδικά σε
θέματα αντιμετώπισης ρύπων, περιβάλλοντος και διαχείρισης θαλάσσιου
έρματος” και προσθέτει: “δυστυχώς, όμως, η φωνή της ναυτιλίας λόγω της
κατακερματισμένης της μορφής δεν είναι τόσο ισχυρή όσο άλλων
οργανωμένων οικονομικών ομάδων, όπως εκείνες του τομέα της ενέργειας.
Ταυτόχρονα, ο περιορισμός και η σχεδόν απόσυρση του Ευρωπαϊκού
τραπεζικού συστήματος από τη Ναυτιλία, χωρίς την υπαιτιότητα της
Ελληνικής Ναυτιλίας, η οποία υπήρξε ως επί το πλείστον συνεπέστατη
στις υποχρεώσεις της, δυσχεραίνει ιδιαίτερα την χρηματοδότηση ειδικά
των μικρομεσαίων ναυτιλιακών εταιρειών”